.
(The life of Henry the Fift) 1979 reż. David Giles 163’
Wersja polska Studio Opracowań Filmów w Łodzi 1983
reż.: Czesław Staszewski
dialogi polskie na podst. przekł. Zofii Siwickiej – Alicja Karwas
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Henryka Gniewkowska
kier. prod.: Krzysztof Kusz
.
Chór – Alec McCowen – Maciej Małek,
król Henryk V – David Gwillim – Mariusz Wojciechowski,
książę Exeter – Clifford Parrish – Mirosław Szonert,
hrabia Westmoreland – David Buck – Remigiusz Rogacki,
arcybiskup Canterbury – Trevor Baxter – Bohdan Wróblewski,
Gower – Brian Poyser – Mieczysław Gajda,
Fluellen – Tim Wylton – Janusz Kubicki,
Williams – David Pinner – Marek Lipski,
Bardolph – Gordon Gostelow – Stanisław Jaskułka,
Pistols – Brian Fringle – Bogusław Sochnacki,
chłopiec – John Fowler – Stefan Niemirowski,
król Francji – Thorley Walters – Sławomir Misiurewicz,
Delfin – Keith Drinkel – Jacek Pawlak,
książę Burgundii – Robert Harris – Józef Zbiróg,
Constable Francji – Julian Glover – Zbigniew Bielski,
Izabela, królowa Francji – Pamela Ruddock – Zofia Tomaszewska,
Katarzyna – Jocelyne Boisseau – Ilona Bartosińska,
Alicja – Anna Quayle – Ewa Mirowska,
Oberżystka – Brenda Bruce – Halina Pawłowicz, … i inni
W związku z tym, że w czasach Szekspira na scenie nie pojawiały się dekoracje, w Henryku V użyty został chór i narrator. Ma on za zadanie pobudzać wyobraźnię publiczności. Podobnie jak w innych, nie będących komediami utworach tego autora, w utworze tym pojawiają się postacie, które mają dodawać elementy humorystyczne. Są to rycerze, w zabawny sposób przedstawiający cechy narodowe Szkotów, Anglików i Irlandczyków. Obecny jest również Falstaff.
Na początku utworu planowany jest zamach na króla Henryka. Jego inicjatorem jest 3. hrabia Cambridge, do morderstwa ma dojść w Southampton. Król w porę orientuje się w sytuacji i ratuje swoje życie.
Przed bitwą pod Azincourt Henryk daje popis własnej odwagi i nocą przechadza się po obozie. Chce dodać swoim ludziom odwagi, bada także nastroje i opinię o nim. Po zwycięskiej bitwie poślubia Katarzynę de Valois. Sztukę kończy objęcie tronu przez Henryka i modlitwa królowej o pokój. (wg Wikipedii)